معماری بروتالیست چیست؟ بروتالیسم در معماری

بروتالیسم چیست؟
بروتالیسم یا زبره کاری یک سبک معماری است که در دهه 1950 و 1960 محبوبیت یافت. استفاده از مواد خام و بتن زبره و بدون روکش برای نمای ساختمان ها، ظاهر زبر و خشن با جزئیات آشکار ساختاری، طراحی های هندسی ساده و بدون تزئینات زائد، ایجاد فضاهای داخلی بزرگ و باز از مشخصات اصلی این سبک به شمار می روند.
این سبک معماری در زمان خود به دلیل ظاهر خشن و ساده آن مورد انتقاد قرار می گرفت، اما امروزه به عنوان یک سبک معماری منحصر به فرد و قدرتمند شناخته می شود.
در سبک معماری بروتالیسم ساختمان‌ها با بتن بکر و بدون روکش و دیگر عناصر کاربردی و به عبارتی عریان و عاری از زینت اجرا می‌شوند. این اصطلاح در سال ۱۹۵۴ در فرانسه و انگلستان برای توصیف این شیوه معماری بکار رفت. یکی از انواع بتن های مدرن و نوین برای اجرای این سبک معماری بتن اکسپوز پیش ساخته هستند.

تاریخچه بروتالیسم
اصطلاح Brutalism توسط معمار سوئدی هانس آسپلوند به عنوان “نیبروتالیسم” ابداع شد و توسط منتقد معماری بریتانیایی رینر بانهام در سال 1955 رایج شد این کلمه اشاره ای به ماهیت بی رحمانه ظاهر آن ندارد، بلکه یک بازی با عبارت فرانسوی ، “béton brut” (بتن خام) است.
معماری بروتالیستی که از جنبش مدرنیستی اواخر قرن نوزدهم تا اواسط قرن بیستم ظهور کرد، در دهه 1950 متولد شد. بنای نمادین معمار مدرنیست ، لوکوربوزیه در مارسی، فرانسه، یک مجتمع مسکونی برای طبقه کارگر پس از جنگ برای 1600 نفر است که بخشی از پروژه مسکن اجتماعی (Unité d’Habitation) او می باشد.
تصور می شود که پروژه مسکن اجتماعی ساختمانی باشد که الهام بخش جنبش بروتالیستی بوده است. این ساختمان که در سال 1952 تکمیل شد، دارای یک قاب بتنی مسلح  عظیم بدون تزئینات بود که با واحدهای آپارتمانی مدولار پر شده بود و الگویی برای جوامع پس از جنگ بود که به دنبال تکمیل  سهم مسکن برای توده‌ه مردم بودند. بروتالیسم در سراسر اروپا، اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده (و در سراسر جهان به کشورهایی مانند ژاپن و برزیل) گسترش یافت.

چرا به این سبک بروتالیسم می گویند؟
اصطلاح بروتالیسم اغلب از کلمه فرانسوی “beton brut” به معنای بتن خام ناشی شده است. بسیاری معمار سوئدی هانس آسپلوند را به خاطر ابداع این اصطلاح هنگام توصیف ویلا گوث، یک ساختمان مسکونی آجری، در سال 1949 می‌دانند. که در آن او سعی کرد سبک نوظهور را طبقه بندی و تعریف کند. بعداً در سال 1969، او کتابی با عنوان بروتالیسم جدید: اخلاق یا زیبایی‌شناسی؟ منتشر کرد. بیتونی می‌گوید: «با گذشت زمان، اصطلاح بروتالیسم با جنبش به عنوان یک کل مرتبط شد. معماران بریتانیایی آلیسون و پیتر اسمیتسون را نیز می توان به استفاده گسترده از این نام نسبت داد. در طول دهه 1950، آنها شروع به استفاده از این اصطلاح برای توصیف رویکرد خود به مدرنیسم کردند که نوستالژی سبک‌های معماری قبلی و گرایش‌ها به تزیین ساختار را رد می‌کرد.

عناصر کلیدی سبک بروتالیسم
ظاهر بلوک و سنگین
خطوط ساده و گرافیکی
نداشتن تزئینات
احساس سودمندی
پالت تک رنگ
استفاده از بتن اکسپوز خام (و گاهی اوقات آجر) بیرونی
سطوح ناهموار و ناتمام
استفاده از مصالح مدرن مانند فولاد، شیشه، سنگ، گابیون
پنجره های کوچک
عناصر مدولار

ویژگی‌های معماری بروتالیست
بروتالیسم جدید فقط یک سبک معماری نیست. این همچنین یک رویکرد فلسفی به طراحی معماری است، تلاشی برای ایجاد ساختمان های ساده، صادقانه و کاربردی که هدف، جای دادن راحت ساکنان است. از نظر سبک، بروتالیسم یک زبان طراحی سختگیرانه و مدرنیستی است که گفته می شود واکنشی به معماری دهه ۱۹۴۰ است، که بیشتر آن با نوستالژی گذشته نگر مشخص می شود. پیتر اسمیتسون معتقد بود که هسته اصلی بروتالیسم احترام به مواد است که صادقانه بیان می شود و می گوید: "بروتالیسم در مورد ذات مواد به عنوان مواد نیست، بلکه در مورد کیفیت مواد است".
معمار جان وولکر معتقد بود: بروتالیسم ممکن است روزی به عنوان یک سبک قابل درک پدیدار شود"، توصیف اسمیتسون از این جنبش به عنوان "یک اخلاق، نه زیبایی شناسی" حمایت می‌کند. عبارت «بروتالیسم جدید» هم به‌عنوان نگرش به طراحی و هم به‌عنوان یک برچسب توصیفی برای خود معماری وجود داشت، و این که «از توصیف دقیق گریزان است، در حالی که نیروی زنده‌ای باقی می‌ماند.» او تلاش کرد جنبش را به زبانی نظام‌مند بیان کند و اصرار داشت که ساختار بروتالیسم باید شرایط زیر را داشته باشد:  خوانایی رسمی طرح، نمایش واضح سازه و ارزش‌گذاری مصالح برای کیفیت ذاتی آنها. همچنین زیبایی شناختی "بصری" یا "انسجام ساختمان به عنوان یک موجودیت بصری" مهم بود.
ساختمان‌های بروتالیست معمولاً با عناصر مدولار تکراری ساخته می‌شوند که عملکردی خاصی را نشان می‌دهند، به طور مشخصی مفصل‌بندی شده و در یک کل واحد گروه‌بندی می‌شوند. غالباً در نماهای خارجی و در پلان معماری کل سازه با توجه به کارکردهای اصلی و جریان کلی ساختمان ها بر عبارات گرافیکی تأکید می شود. ساختمان ها ممکن است از مصالحی مانند بتن، آجر، شیشه، فولاد، الوار، سنگ تراشیده و گابیون استفاده کنند. با این حال، به دلیل هزینه کم، بتن خام اغلب مورد استفاده قرار می گیرد و برای آشکار شدن ماهیت اصلی ساخت آن باقی می ماند. سطوح ناهموار دارای «دریچه‌های» چوبی هستند که وقتی قالب‌ها در جای خود ریخته می‌شوند تولید می‌شوند. نمونه‌ها اغلب از نظر شخصیتی عظیم هستند (حتی زمانی که واقعا اینگونه نیستند) و با تمرکز بر فضاهای داخلی و خارجی، مفاهیم سنتی در مورد اینکه یک ساختمان چگونه باید باشد را به چالش می‌کشد.
یکی از موضوعات رایج در طراحی‌های بروتالیست، نمایش عملکردهای داخلی ساختمان - از ساختار و خدمات تا استفاده انسانی آنها - در نمای بیرونی ساختمان است. در تالار شهر بوستون که در سال ۱۹۶۲ طراحی شد، بخش‌های متمایز و برجسته ساختمان، ماهیت خاص اتاق‌های پشت آن دیوارها، مانند دفتر شهردار یا اتاق‌های شورای شهر را منعکس می‌کند. از دیدگاهی دیگر، طراحی مدرسه هانستانتون شامل قرار دادن مخزن آب تأسیسات، که معمولاً یک ویژگی خدمات پنهان است، در یک برج برجسته و قابل مشاهده بود. به جای پنهان شدن در دیوارها، آب و برق هانستانتون به راحتی از طریق لوله ها و مجاری قابل مشاهده بود.

سقوط بروتالیسم
بروتالیسم در دهه 1980 زمانی که به طور فزاینده ای برای انسان سرد، بیگانه و نامناسب تلقی شد شروع به افول کرد. یه مرور زمان مشخص شد که بتن جذابیت تخریب ناپذیری دارد، اما از درون خراب می شود، و نگهداری آن را دشوار می کند و با بالا رفتن سن ، مستعد فروپاشی و آسیب از جهت نفوذ آب می شود. ساختمان‌های بروتالیست با گذشت زمان نادیده گرفته شدند و با نقش نگارهای گرافیتی پوشانده شدند که نمادی از زوال شهری بود.
از شروع سبک بروتالیسم تاکنون، دنیا به دو دسته تقسیم شده است آن هایی که فکر می‌کنند ساختمان‌های بروتالیستی باعث چشم درد می شوند و باید تخریب شوند و کسانی که این ساختمان‌های قدیمی، اما نه هنوز تاریخی را شاهکارهای معماری می‌دانند و به تکریم و حفظ آن تاکید میکنند.
بازسازی ساختمان های بروتالیست به دلیل بتن موجود در آن ها دشوار است، اگرچه یکی از نمونه های موفق در زمینه بازسازی بنای  “the Centre National de la Danse” در خارج از پاریس است که سال 1972  افتتاح شد و در سال 2003 بازسازی شد. از بین بردن این بناها نیز دشوار است که فقط بحث عمومی در مورد حفظ یا عدم حفظ این آثار عظیم را پیچیده تر می کند.
اینکه که معماری  در دهه‌های 1980 و 1990 به سمت پست مدرنیسم و سبک‌های معاصر امروز حرکت کرد، تا حدی به این دلیل است  که همه چیز به نوعی به مد روز بازمی‌گردد، و به لطف انبوه کتاب‌های اخیر و کشف دوباره بروتالیسم توسط نسل جدید در صفحات اینترنت، Brutalism  وقفه ای را سپری می کند و پس از آن  تأثیر خود را در محصولات و طراحی داخلی مدرن، مبلمان، اشیاء و حتی وب سایت های بروتالیست نشان می دهد.

سبک بروتالیسم در معماری ایران
قدمت معماری بروتالیسم در ایران به اندازه اروپا است. سردر دانشگاه تهران اولین نمونه سبک بروتالیسم در ایران می باشد که طراحی آن توسط هوشنگ سیحون در زمان محمدرضا شاه پهلوی انجام شد. طراحی دانشگاه بین المللی شیراز به دست مینورو یاماساکی نمونه دیگری از ابداع این سبک در ایران می باشد.
شاید برایتان جالب باشد که بدانید شهرک اکباتان از برجسته ترین نمونه های سبک بروتالیسم در ایران است. شهرک اکباتان یکی از مدرن ترین شهرک های مسکونی ایران است که می توان آن را نمونه معروف این سبک از معماری در ایران دانست.
موزه معاصر هنرهای تهران در گوشه غربی پارک لاله، پردیس سینمایی پارک ملت، ساختمان وزارت کشور در خیابان فاطمی تهران، برج های اسکان در خیابان میرداماد تهران مثال های دیگری از این سبک معماری محسوب می شوند.

مشهورترین معماران سبک بروتالیسم
معماران بروتالیسم را دوست دارند زیرا ظاهری بسیار قوی، خشن و ساده دارد. و قدرت بتن خام را به رخ می کشد. مشهورترین معماران بروتالیست عبارتند از چارلز ادوارد ژانرت سوئیسی-فرانسوی، معروف به لوکوربوزیه، پل رودولف متولد کنتاکی، مارسل بروئر اتریشی، معمار ژاپنی کنزو تانگ، ارنو گلدفینگر مجارستانی، دنیس لازدون متولد لندن، معمار اسپانیایی. و وینسسلاو ریشتر معمار کروات.

نمونه های معروف جهانی سبک معماری برتالیسم
نمونه‌های بسیاری از معماری بروتالیستی هنوز در ایالات متحده وجود دارد، از جمله برج‌های لیچفیلد که در سال 1963 در پیتسبورگ با طراحی استوانه‌ای برای سه برج مسکونی 22 طبقه برای 2000 دانشجو در دانشگاه پیتسبورگ ساخته شد. این بنا توسط شرکت معماری Deeter and Richtie طراحی شده است و به عنوان اقامتگاه اصلی برای دانشجویان در دانشگاه عمل می کند. ساختمان های نمادین دیگر عبارتند از One Police Plaza در شهر نیویورک در سال 1973، کتابخانه Geisel در سن دیگو و تالار شهر بوستون.
برج ترلیک لندن، که توسط معمار ارنو گلدفینگر طراحی شده است، یک واحد مسکونی 31 طبقه است که در سال 1972 تکمیل شد و اکنون دارای وضعیت برجسته ای است. دیگر ساختمان‌های مهم بروتالیسم در لندن شامل گالری هیوارد در سال 1968 و تئاتر ملی (1976) در بانک جنوبی لندن است.
یک نمونه موفق مرکز ملی د لا دانس در خارج از پاریس است که در اصل یک ساختمان اداری در سال 1972 بود. در سال 2003 به یک فضای عمومی و مرکز رقص تبدیل شد.

خرید کتابهای دست دوم مهندسی عمران

خرید کتاب دست دوم معماری

خدمات گروه معماری هفت:
گروه معماری هفت متشکل از مهندسان معمار خبره در زمینه های زیر در خدمت شما عزیزان است:
طراحی ساختمان مسکونی
طراحی ساختمان اداری
طراحی ویلا
طراحی نما
اصلاح پلان
انجام پایان نامه معماری
انجام پروپوزال معماری
شیت بندی

با ما تماس بگیرید... 09122257213

مقالات دیگر

_______________________________________________________